داد

نشريه اجتماعي-اقتصادي

و پژوهشي-تاريخي

گفتــــــمانی گـــــــرهی: نه تنها ملی-مردمی شدن نفت بدون پیروزی انقلاب ملی-دمکراتیک شدنی نیست، بلکه کامیابی انقلاب ملی-دمکراتیک نیز بدون حل بنیادی گفتمان نفت به سود "پایینی ها" ناشدنی است. در ایران، پیاده سازی بی کم و کاست اصل چهل و چهار قانون اساسی و کنترل "به راستی" دمکراتیک و شورایی یکان های کلیدی از سوی کارگران و مزدبگیران می تواند زمینه ی این کامیابی را فراهم سازد: هم برای تامین هزینه ی خدمات اجتماعی رایگان یا بساارزان دولتی-تعاونی برای "پایینی ها"، و هم برای انباشت کلان سرمایه به منظور تدارک انقلاب صنعتی. بنا به آزمون های جهانی، دستیابی بدین خیزش صنعتی در درازی دو تا سه دهه شدنی است. سامانه های بهره کشانه ای که در کشورهای روبه رشد از سوی "یک درصدی" های جهان پشتیبانی می شوند (و در ایران: قاجارها و پهلوی ها و ولایی ها)، راهبند بزرگی بوده و هستند در گدار این گونه دگردیسی های شتابان و پایـــــــــــدار و مردمی

تلخ است سرنوشت کابلستاني ها و زاولستاني ها، امـــــــــــــا

بنا به ارزيابي فردوسي در شاهنامه، پايان بازه ي چيرگي رستم ها بر نهادهاي زمامداري که از ديدگاه تاريخي مي بايست کمابيش همزمان باشد با فروپاشي ويس هاي دودماني و فرارويي دهکده هاي فئودالي، آغـــــــــاز بازه ي ورشکستگي گاماگام دودمان هاي ديواني-دهگاني، و آستانه ي برآيي زمامداري هاي کاتوزي-بازاري در خاورزمين است
از آغاز سده ي بيست ميلادي آرام آرام زمينه هاي اقتصادي-اجتماعي براي پديداري زمامداري هاي ناکاتوزي-نابازاري دادورانه در خاور فراهم گرديد، باري به انگيزه هاي گوناگون بروني و دروني، پديداري اش به فرداي افتاد

تلخ است سرنوشت کابلستاني ها و زاولستاني هاي دادورز در سده ي گذشته
در افغانستان رودابه و رستم هاي کم جوشن را زره دريدند
در ايران مزدک ها و بابک هاي بي جوشن را تير باراندند
اما هم ما مي دانيم
هم آنان نيک مي دانند
که رودابه ها، رستم ها، مزدک ها، بابک ها
هنوز در اين کهن کهسارند
کرانه نماي و گدار گشاي و فردا افراي
نيز مي دانيم
که رستم تباران را
هماره زايشي ست خونبار و دشخوار

بنگريم به چکه هايي از چامه هاي استاد سخن و خرد و داد، فردوسي، در اين راستاي

شه کابلستان گرفت آفرين
چه بر سام و بر زال زر هم چنين
نشست از بر باره ي تيزرو
چو از کوه ير برکشد ماه نو
به کابل رسيدند خندان و شاد
سخن هاي ديرينه کردند ياد
همه شهر زآواي هندي دراي
ز ناليدن بربط و چنگ و ناي
تو گفتي دد و دام رامشگرست
زمانه به آرايشي ديگر است
بدان جشن هر کس که آمد فراز
شد از خواسته يک به يک بي نياز
بخنديد و سيندخت را سام گفت
که رودابه را چند خواهي نهفت
برفتند تا خانه ي زرنگار
کجا اندرو بود خرم بهار
برفتند تا رفت مهراب پيش
ببستند عقدي بر آيين و کيش
بسي بر نيامد برين روزگار
که آزاده سرو اندر آمد به بار
شکم گشت فربه و تن شد گران
شد آن ارغواني رخش زعفران
چنان بد که يک روز ازو رفت هوش
از ايوان دستان برآمد خروش
خروشيد سيدخت و بشخود - خراشيد - روي
بکند آن سيه گيسوي مشک بوي
يکايک به دستان رسيد آگهي
که پژمرده شد برگ سرو سهي
به بالين رودابه شد زال زر
پر از آب رخسار و خسته جگر
همان پر سيمرغش آمد به ياد
بخنديد و سيندخت را مژده داد
هم اندر زمان تيره گون شد هوا
پديد آمد آن مرغ فرمان روا
چنين گفت با زال کين غم چراست
به چشم هژبر اندرون نم چراست
بياور يکي خنجر آبگون
يکي مرد بينا دل پر فسون
بيامد يکي موبدي چرب دست
مر آن ماهرخ را به مي کردد مست
بکافيد - شکافيد - بي رنج پهلوي ماه
بتابيد مر بچه را سر ز راه
چنان بي گزندش برون آوريد
که کس در جهان آن شگفتي نديد
چو از خواب بيدار شد سرو بن
به سيندخت بگشاد لب بر سخن
برَستم بگفتا غم آمد به سر
نهادند رستمش نام پسر
يکي جشن کردند در گلستان
ز زاولستان تا به کابلستان
به زاولستان از کزان تا کران
نشسته به هرجاي رامشگران
نبد کهتر از مهتران بر فرود
نشسته چنانچون بود تار و پود
چو رستم بپيمود بالاي هشت
به سان يکي سرو آزاد گشت
تو گفتي که سام يلستي به جاي
به بالا و ديدار و فرهنگ و راي

سام، پدر زال دستان و پدربزرگ رستم
مهراب و سيندخت کابلستاني، پدر و مادر رودابه همسر زال زاولستاني
سيمرغ، مرغ افسانه اي يا "نام حکيمي که زال در خدمت او کسب کمال" کرد

بهارا باش کاين خون گل آلود

برآرد سرخ گل چون آتش از دود

قاجاریان تراژدی صفویان، و ولاییان کمدی آنانند

جسد او (شاه عباس) بعدها از "کاشان به قم منتقل شد و عده ای نوشته اند که این کار پنهانی انجام شد، بعض سیاحان نوشته اند که پادشاهان صفوی، از ترس اینکه مبادا استخوان های آن ها به سرنوشت استخوان شاه تهماسب دچار شود، وصیت می کردند که بعد از مرگ آن ها، چند تابوت مشابه از دروازه های شهر خارج کنند و هر کدام را به طرفی ببرند تا معلوم نشود قبر شاه کجاست، و به همین سبب سنگ قبر شاه عباس در کاشان هم نوشته ای به نام ندارد". دوسرسو نویسنده فرانسوی سده ی هیجده میلادی نیز به همین ناخشنودی ها اشاره دارد، وقتی یادآور می شود؛ "از آنجا که در زمان او (شاه عباس) تاج و تخت پادشاهی در دودمان صفوی نوپا بود، چون او نبیره ی شاه اسماعیل بود و پادشاهی این خاندان میان مردم هنوز آیین دیرینه ای نشده بود، «ترس شاه عباس از مردم کشور خود، بیشتر از ترس همسایگان برون مرزی» بود. شاه عباس در همه ی شهرها و نقاط کشور گروه های آمیخته ای از نژاد و زبان گرد می آورد تا از لحاظ آداب و رسوم و عقاید متفاوت باشند. مردم گرچه همه پیرو یک قانون و دستور بودند، ولی با سیاست (افزوده ی نگارنده: "سیاست تفرفه بیانداز و حکومت کن" یا سیاست "حیدری-نعمتی")، اتحاد و یگانگی در میان آن ها بر علیه دولت غیرعملی می گردید." (آن چه امروز نیز دزدان ولایی و دزدان دریایی، دست در دست هم بدان عمل می کنند). و اینجا یک پرسش از دست اندرکاران "نظام ولایی": آیا دست اندرکاران "نظام ولایی" پس از سه ده سیاهکاری و خون ریـــــــــــزی، سرنوشتی چون "شاهان دین پناه" صفوی خواهند یافت. چند سده پیش، زمینه ی نخبه زدایی و بی رنگ شدن علوم اثباتی و تجربی، و پر رنگ شدن گرایش های خرافی و غیرتجربی را، مجتهدان "متعصب" و "نادان" و "ثروتمند" صفوی فراهم می ساختند، و امروز زمینه ی دگراندیش کشی ها و خرافه گرایی ها را "متعصبان" و "نادانان" و "دارایان" رنگارنگ ولایی فراهم می سازند. آیا فاجعه ی ملی در سال شصت و هفت و کشتار هزاران زندانی سیاسی در دوران "طلایی امام" بازخوانی چنین رویدادهای تلخی نیست: "دو تن از سرداران مراد بیک جهان شاهی و سایلتمش بیک را غازیان (سربازان شاه اسماعیل "مرشد کامل" و متعصب شیعه) زنده زنده به سیخ کشیدند و بریان کردند و به عنوان هشداری به دیگران، به جای کباب" خوردند

اصل چهل و چهار قانون اساسی: پایه ای برای مصادره ی دارایی هایِ به یغما رفته ی توده ها از سوی بازاریان بزرگ، بنیاد-موقوفه خواران فربه، پاسداران بلندپایه، و نوسوداگران مالی-مونتاژی در "خلافت نفتی" ایران

نظام اقتصادی جمهوری اسلامی ایران بر پایه سه بخش دولتی، تعاونی و خصوصی با برنامه ریزی منظم و صحیح استوار است. بخش دولتی شامل کلیه صنایع بزرگ، صنایع مادر، بازرگانی خارجی، معادن بزرگ، بانکداری، بیمه، تأمین نیرو، سدها و شبکه ‏های بزرگ آبرسانی، رادیو و تلویزیون، پست و تلگراف و تلفن، هواپیمایی، کشتیرانی، راه و راه ‏آهن و مانند اینها است که به صورت مالکیت عمومی و در اختیار دولت است. بخش خصوصی شامل آن قسمت از کشاورزی، دامداری، صنعت، تجارت و خدمات میشود که مکمل فعالیتهای اقتصادی دولتی و تعاونی است

از اصل ۴۵ قانون اساسی: پایه ای برای بازپس گرفتن دارایی های تاراج شده ی مردم ایران از دست اندرکاران سامانه ی ولایی

انفال و ثروتهای عمومی از قبیل زمینهای موات یا رها شده، معادن، دریاها، دریاچه ها، رودخانه ‏ها و سایر آبهای عمومی، کوه‏ها، دره‏ ها‏، جنگلها، نیزارها، بیشه های طبیعی، مراتعی که حریم نیست، ارث بدون وارث، و اموال مجهول ‏المالک و اموال عمومی که از غاصبین مسترد میشود

چهار ستون اقتصادي سامانه ولايي که صدها و بلکه هزارها ميليارد دلار سرمايه هاي مردمی را در درازنای چند دهه به جیب زده یا بر باد داده اند، نزديک به هشتاد درصد اقتصاد ايران را زيردست دارند. اين جهار نيرو عبارتند از بازرگانان بزرگ، بنياد-موقوفه خواران فربه، پاسداران بلندپایه، و نوسوداگران مالی-مونتاژی در درون سامانه ی ولايي. دستياران نهان و نانهان برون مرزي آنان نيز بویژه انحصارهاي نفتي-نظامی-مالی بين المللي هستند. سرکوب گستاخانه و خونبارانه ی جنبش هاي زنان و جوانان و روشنگران، و ویژگان کارگران و مزدبگبران و رنجبران، از سوی "خلفای نفت ایران" پوششي است براي اين چپاول کم پیشنه و همه سويه